Wysoka częstotliwość

Prof. König traktuje różdżkę jako antenę odbierającą sygnały wysokiej częstotliwości, jako rodzaj dipola. Doszedł on do takich wniosków poddając radiestetów oddziaływaniu pól magnetycznych o różnej częstotliwości. Do podobnych wniosków doszli na podstawie własnych badań m. in. Hartmann i Schneider. Ten ostatni rozwinął na tej bazie typ różdżki pomiarowej, zwanej anteną Lechera (opisuję ją w rozdziale 5.8.). Ważnym krokiem na drodze naukowego poznania reakcji różdżkarskiej były przeprowadzone w latach 1984-88 badania grupy naukowców pod kierunkiem wspomnianego prof. Herberta L. Königa z Politechniki w Monachium oraz naukowców z Uniwersytetu Monachijskiego: prof. H. Wagnera z Instytutu Biologii Farmaceutycznej i fizyka prof. H. D. Betza. Federalne Ministerstwo Badań i technologii przy udziale dwóch prywatnych fundacji wyasygnowało na realizację programu badawczego 400 tys. marek. O powadze tego przedsięwzięcia badawczego świadczy przeprowadzenie w jego ramach ponad 10 tys. eksperymentów z udziałem 500 osób testowanych. W przygotowaniu projektu i w opracowaniu programu badań brało udział 14 uznanych przedstawicieli różnych dziedzin nauki. Obróbką danych statystycznych pochodzących z eksperymentów zajął się Instytut Informatyki Medycznej i Badań Systemowych (MEDIS) z Monachium. Plon przeprowadzonych badań przedstawili H.L. König i H. D. Betz w swojej książce wydanej latem 1989 r. w Monachium pt: „Erdstrahlen? Der Wünschelruten-Report. Wissenschaftlicher Untersuchungsbericht”(Promienie Ziemi? Relacja o naukowych badaniach różdżkarstwa).