Test

Dla każdej próby z osobna generator przypadku ustalał prawdopodobieństwo trafienia. Porównywano je następnie z ilością trafień u każdego z testowanych. W innym eksperymencie zastosowano sztuczny ciek. Użyto różnych rodzajów płynącej wody (woda zwykła i słona). Woda płynęła z różną szybkością i pod różnym ciśnieniem. Stosowano też różne podłoże, przez które przepływała woda (piasek, żwir, glina lub pusta rura). Używano rur zarówno z żelaza, miedzi, szkła, jak i tworzywa sztucznego bądź gumy. Okazało się, że zarówno rodzaj rury, jak i rodzaj podłoża sztucznego cieku posiadają bardzo minimalny wpływ na reakcję radiestezyjną u osób testowanych. W wielu przypadkach już samo położenie rury bez doprowadzenia wody powodowało wygięcie się różdżki w odpowiednim miejscu. Testy z wykrywaniem sztucznego cieku przeprowadzono w piętrowej szopie. Na parterze w poprzek dziesięciometrowej linii pomiarowej ustawiano w różnych pozycjach sztuczny ciek. Wykorzystywano wymienione powyżej różne jego warianty. Testowani przechodzili z różdżką na piętrze szopy poruszając się na odcinku biegnącym równolegle na linii pomiarowej na parterze. Notowano, w których miejscach następowała reakcja różdżki. W innym eksperymencie badano reakcję różdżki u osób testowanych na sztucznie wytworzone pole elektromagnetyczne.