Konstrukcja

Do miotencjometrii Bradna zastosował aparat własnej konstrukcji, który mierzył tonus mięśniowy uwidaczniając jego wahania za pomocą balonika, który zmniejszał lub zwiększał swoją objętość w zależności od napięcia mięśni. Okazało się, że w mięśniach powodujących ruch różdżki, a więc w zginaczach ramienia, w wyniku zbliżenia się do wody następuje zwiększenie częstotliwości i amplitudy prądów czynnościowych. Natomiast pod wpływem metalu obserwuje się ruch różdżki ku dołowi na skutek przewagi prostowników. Dzięki metodzie miotencjometrycznej udało się zaobserwować, że napięcie mięśni zmieniło się pod wpływem wody i metalu także wtedy, gdy dłonie radiestety nie trzymały różdżki. Ważnym dokonaniem na polu naukowego poznania zjawisk radiestezyjnych sąprace francuskiego fizyka prof. Yves Rocarda. (Jednąz publikacji Rocarda „Sygnał różdżkarski” przetłumaczono na język polski.) Według prof. Rocarda do zaistnienia reakcji różdżkarskiej potrzebne jest, aby wystąpiły różne anomalie w polu magnetycznym. Gradient natężenia pola od 24 do 40 mA/m/m [0,3-0,5 mOe/m] może zostać wykryty przez radiestetę z opóźnieniem około sekundy. Wzrost gradientu do wartości 0,16-0,14 A/m/m [2-3 mOe/m] polepsza wskazania radiestety. Natomiast przy wartościach poniżej 8 mA/m/m [0,1 mOe/m] wskazania są bardzo niedokładne. Prof. Yves Rocard eksperymentalnie udowodnił, że źródłem sygnału różdżkarskiego są anomalie magnetyczne, a nie bezpośrednio płynąca woda. Różdżkarze maszerujący w odległości 1,5 m od brzegu małej grobli odbierali sygnał, pomimo iż nie przechodzili nad wypływającą wodą.