Technika długości chwytu

Jednym z ważniejszych dokonań w dziedzinie standaryzacji pomiaru radiestezyjnego za pomocą różdżki jest tzw. „technika długości chwytu” (Grifflangetechnik), opracowana przez znanego radiestetę niemieckiego inż. Reinharda Schneidera. Schneider wyszedł z założenia, że zjawiska radiestezyjne opierają się na fizycznych zjawiskach falowych, dlatego też jako wskaźnikiem możemy posłużyć się anteną dostrojoną do odpowiedniej długości fali. Traktując więc różdżkę jako antenę, wyznaczył określone miejsca na jej uchwycie odpowiadające poszczególnym rodzajom promieniowania. Inż. Schneider stosuje różdżki Ilustr. 69. Na różdżce wykorzystującej techniką długości chwytu zaznaczone różne rodzajepro- mieniowań z tworzyw sztucznych długości 65, 35, 25 oraz 50 cm, jak również różdżki metalowe, zwane też magnetycznymi, długości 35 oraz 15 cm. Różdżki te skaluje się wyznaczając punkt zerowy położony około 12-15 mm od początku rozwidlenia różdżki. Na uchwycie zaznaczono paski szerokości 5 mm w różnych kolorach i odstępach od punktu zerowego. Na różdżce z tworzyw sztucznych, 65-cio centymetrowej długości kolorem niebieskim oznaczono żyłę wodną w odległości 33 oraz 55 cm, punkt środkowy żyły kolorem zielonym w odległości 27,5 cm, uskok geologiczny – czarnym w trzech miejscach uchwytu.